درک دلبستگی اجتنابی _ اضطرابی

به قلم دکتر آوریل جاستیس، به روز رسانی در 6 خرداد 1403، توسط تیم روانشناسان کاما

هشدار: لطفاً توجه داشته باشید، مقاله زیر ممکن است به موضوعات مربوط به تروما اشاره کند که شامل سوء استفاده می شود که می تواند باعث تحریک خواننده شود. اگر شما یا کسی که دوستش دارید مورد سوء استفاده قرار می گیرید، با خط تلفن اورژانس اجتماعی به شماره 123 و یا بهزیستی محل سکونت خود تماس بگیرید. پشتیبانی 7 روز هفته و 24 ساعته در دسترس است.

سبک‌های دلبستگی راه‌هایی را که ما با نزدیک‌ترین افراد به ما ارتباط و رابطه برقرار می‌کنیم، توصیف می‌کنند. آنها ممکن است بر الگوهای روابط ما تأثیر بگذارند و اغلب در دوران نوزادی و کودکی بر اساس اینکه مراقبان ما نیازهای عاطفی و فیزیکی ما را چگونه برآورده می کنند، ایجاد می شوند. چهار سبک دلبستگی اصلی وجود دارد که معمولاً در تحقیقات روانشناسی اجتماعی مورد بحث قرار می گیرند که یکی از آنها سبک دلبستگی اضطرابی-اجتنابی است.
افراد دارای سبک دلبستگی مضطرب-اجتنابی ممکن است علیرغم تمایل به پذیرفته شدن و دوست داشته شدن، در برقراری روابط شخصی سالم با مشکل مواجه شوند. آنها ممکن است از احساس آسیب پذیری خود ناراحت باشند یا به سرعت وارد روابط شوند، از جمله روابط عاشقانه و پس از جدی شدن رابطه را ترک کنند.
سبک های دلبستگی می توانند تغییر کنند و یادگیری بیشتر در مورد سبک خود می تواند به شما کمک کند تا در آینده به سمت یک تجربه شخصی مثبت تری در روابط خود پیش بروید.

نظریه دلبستگی چیست؟

نظریه دلبستگی مفهومی در رشد اجتماعی و عاطفی انسان است. این مفهوم توصیف می کند که چگونه مراقبان با فرزندان خود تعامل دارند و چگونه این تعاملات روابط کودک را در طول زندگیشان شکل می دهد که منجر به رشد سبک های دلبستگی بزرگسالان می شود.
کسانی که دلبستگی ایمن و روابط سالمی با والدین خود ایجاد کردند، ممکن است بعداً در زندگی از عزت نفس بالاتر و روابط سالم بزرگسالی برخوردار باشند که به عنوان سبک دلبستگی ایمن شناخته می شود. برعکس، شخصی که وابستگی ناایمن ایجاد می کند ممکن است در بزرگسالی مشکلاتی در روابط و رفتارهای اجتنابی یا اضطرابی داشته باشد.
جان بالبی و مری اینسورث در اواسط قرن بیستم نظریه دلبستگی را توسعه دادند و انقلابی در نگاه بسیاری از افراد به مرزها و ارتباطات سالم از جمله بین شرکای عاشقانه ایجاد کردند. این نظریه تأیید می کند که مهارت های ارتباطی ما، نحوه عاشق شدن و ترک یک رابطه طولانی مدت ممکن است تحت تأثیر اولین ارتباطات بین فردی ما در زندگی باشد. در حالی که سبک‌های دلبستگی معمولاً از طریق دریچه روابط عاشقانه تحلیل می‌شوند، مطالعه‌ای که در بولتن شخصیت و روان‌شناسی اجتماعی منتشر شد نشان داد که سبک‌های دلبستگی همچنین می‌توانند نحوه تعامل افراد با دوستان خود و شبکه‌های اجتماعی بزرگ‌تر را نیز اطلاع دهند.

دلبستگی مضطرب – اجتنابی

دلبستگی اضطرابی-اجتنابی را می‌توان دلبستگی ناسازگار نیز نامید که در واقع جنبه های هر دو سبک دلبستگی اضطرابی و اجتنابی را ترکیب می کند. افرادی که دارای سبک های دلبستگی اجتنابی-اضطرابی یا اضطراب دلبستگی هستند احتمالاً به شکلی متزلزل با دیگران ارتباط برقرار می کنند. با این حال، آنها همچنین ممکن است ترس شدیدی از صمیمیت و آسیب پذیری داشته باشند. این افراد زمانی که در روابط هستند، برای ایجاد پیوندهای عاطفی سالم با مشکل مواجه می شوند. آنها ممکن است با احساس عاطفی وارد یک رابطه شوند، اما با ادامه رابطه و تعهد بیشتر، ممکن است مضطرب، پریشان یا دور شوند.
اگر شریک زندگی آنها سبک دلبستگی مضطرب داشته باشد، ممکن است با تلاش برای بازگرداندن توجهی که قبلاً به او می داده، واکنش نشان دهد. با این حال، محبت مداوم شریک زندگی آنها و تلاش برای برقراری ارتباط ممکن است آنها را بیشتر تحت تأثیر قرار دهد و باعث شود تا برای اجتناب از تعهد، تا حدی یا به طور کامل عقب نشینی کنند. در یک رابطه مضطرب-اجتنابی مانند این، عدم تعادل قدرت می تواند ایجاد شود. اگرچه آنها هوس عشق دارند، اما تمایل به نشان دادن رفتار اجتنابی دارند. آنها ممکن است احساس کنند که نمی توانند شریک مناسبی پیدا کنند و ممکن است ترجیح دهند تنها باشند یا تمام انرژی خود را روی کار یا فعالیت های دیگر متمرکز کنند.

سایر سبک های دلبستگی

یادگیری در مورد سایر سبک‌های دلبستگی و تفاوت‌های آنها ممکن است به شما در درک سبک اضطراب اجتنابی و سایر سبک‌های دلبستگی ناسالم کمک کند.
سبک های دلبستگی ایمن
سالم ترین سبک دلبستگی، دلبستگی ایمن است. افرادی که این سبک دلبستگی را نشان می دهند می توانند نسبت به خود و روابط خود احساس اطمینان کنند. آنها می توانند ارتباطات سالمی را ایجاد و حفظ کنند و بدانند چه زمانی یک رابطه ناسالم را ترک کنند.
فردی با نوع دلبستگی ایمن ممکن است در موارد زیر نیز برتری هایی داشته باشد:
_ احساس نزدیکی عاطفی به دیگران
_ آگاهی از چگونگی و زمان تعیین مرزها
_ پذیرش مرزهای دیگران
_ ترک روابطی که دیگر برای آنها سالم نیست.
_ داشتن گفتگوهای باز و مستقیم در مورد تعارض
_ توانایی انتخاب و داشتن سطح سالمی از استقلال
_ تشخیص علائم هشدار در رفتار شریک عاطفی یا دوستان
_ دانستن اینکه چه زمانی باید از رابطه جدا شوند.
_ دانستن اینکه چه زمانی باید صمیمیت را در یک رابطه بیشتر کرد
در دوران کودکی، فردی با این سبک ممکن است با مراقبان خود احساس نزدیکی کند. مراقبان آنها احتمالاً از نظر عاطفی در دسترس بوده اند و به فرزندانشان اجازه داده اند که خود را کشف کنند. آنها می توانستند در زمانی که کنار فرزندشان هستند، استرس خود را کنترل کنند، در حالی که نیازهای جسمی و عاطفی کودک را نیز برآورده می کردند، آنها قادر بودند به کودک نشان دهند که چگونه دلبستگی ها و ارتباطات سالم با دیگران را ایجاد کند. در نتیجه، چنین کودکانی اغلب به بزرگسالانی ایمن تبدیل می‌شوند که می‌توانند روابط صمیمانه سالمی ایجاد کنند، که در آن نزدیکی عاطفی، مرزهای محکم و استقلال ویژگی‌های اصلی این رابطه است.
مطالعات نشان می دهد که سالم ترین شیوه فرزندپروری برای کودکان، سبک مقتدرانه است. کودکانی که توسط والدینی بزرگ می شوند که از روش های مقتدرانه استفاده می کنند می توانند سبک دلبستگی ایمن و عزت نفس بالاتری ایجاد کنند.
دلبستگی مضطرب
افراد مضطرب اغلب از اینکه شریک زندگی خود آنها را ترک کند یا توسط شریک زندگی خود رها شود می ترسند، زیرا احتمالاً مراقبین ناسازگاری داشته اند که نیازهای آنها را برآورده نکرده اند. آنها ممکن است نیاز به اطمینان دائمی از طرف شریک عاطفی خود داشته باشند یا اغلب به دنبال توجه باشند. این می تواند برای افرادی که سبک دلبستگی مضطرب دارند، ایجاد روابط پایدار را دشوار کند. سهل انگاری، ناهماهنگی والدین یا رفتار پر هرج و مرج از سوی یک مراقب می تواند باعث شود کودک باور کند که رها شده یا نادیده گرفته می شود. همچنین می تواند به این باور کمک کند که آنها مسئول بهزیستی عاطفی دیگران هستند.
در نتیجه، افراد دارای این سبک دلبستگی ممکن است احساس اضطراب کنند و دائماً برای اطمینان یا محبت تلاش کنند، حتی اگر از یک حد و مرز خاصی هم عبور کنند. آنها ممکن است احساس نیاز به اعتبارسنجی مداوم داشته باشند، عزت نفس پایینی دارند و تصویر منفی از خود ایجاد می کنند. افراد مضطرب اگر شریکشان فضایی آزادتر بخواهد، به پیام‌هایشان پاسخ ندهد یا بخواهد یک مرز فیزیکی تعیین کند، ممکن است احساس خطر یا نگرانی کنند.
دلبستگی طردکننده – اجتنابی
سبک دلبستگی طرد کننده-اجتنابی دارای ویژگی‌های متضاد با سبک دلبستگی اضطرابی است. در حالی که کسانی که سبک دلبستگی مضطرب دارند ممکن است طلب احترام و صمیمیت دائمی داشته باشند، افراد اجتنابی ممکن است دیدگاه منفی نسبت به صمیمیت عاطفی یا روابط نزدیک داشته باشند. شخصی با این سبک دلبستگی ممکن است هوس استقلال کند و در روابط طولانی مدت احساس خفقان کند.
افراد اجتنابی ممکن است همچنان ترس، نیازهای عاطفی و احساسات آسیب پذیر داشته باشند. با این حال، به جای ارتباط با نیازهای خود، ممکن است آنها را نادیده بگیرند. آنها ممکن است ترجیح دهند مجرد باشند یا با افرادی قرار بگذارند که نمی خواهند روابط طولانی مدت داشته باشند.
یک نوع دلبستگی اجتنابی ممکن است به اندازه کافی احساس امنیت کند که بدون یک رابطه صمیمی نزدیک زندگی کند. آنها همچنین ممکن است سطح بالایی از اعتماد به نفس داشته باشند و به جای اینکه دیگران را برای حمایت از خودشان وارد زندگی خود کنند، خودآرامبخشی را انتخاب کنند. با این حال، این وضعیت ممکن است منجر به تنهایی یا افسردگی نیز شود.
از آنجایی که دلبستگی طردکننده-اجتنابی یک سبک دلبستگی ناایمن است، افراد اجتنابی ممکن است وابستگی ایمن به مراقبان خود نداشته باشند. مراقبان آنها ممکن است غفلت کرده یا ناسازگار بوده باشند. از آنجایی که کودکان اجتنابی نیازهای عاطفی خود را برآورده نکردند، ممکن است یاد گرفته باشند که از خود مراقبت کنند، از دیگران اجتناب کنند و اعتماد نداشته باشند. در نتیجه، آنها ممکن است احساس خودکفایی کنند، از نظر عاطفی در دسترس نباشند و برای تعهد آماده نباشند.

سبک دلبستگی هراسان _ اجتنابی چگونه شکل می گیرد؟

طبق نظریه دلبستگی، سبک های دلبستگی در اوایل دوران کودکی شکل می گیرند. رابطه نوزاد یا کودک با والدین خود ممکن است سابقه ای برای روابط آنها در بزرگسالی ایجاد کند. اگر کودک بتواند با کمک مراقب بزرگسال خود کاوش کند، خطر کند و از طریق آزمون و خطا بیاموزد، ممکن است یاد بگیرد که به خود اعتماد کند و عزت نفس بالایی ایجاد کند. برعکس، کودکانی که این تجربیات را ندارند ممکن است تصور منفی از دیگران داشته باشند و عزت نفس پایینی داشته باشند. اغلب، کودکان به دلیل بی توجهی مراقب اولیه یا شکل دیگری از آسیب های دوران کودکی، وابستگی های پریشان و نامنظم ایجاد می کنند.
کودکان می توانند به گونه ای رفتار کنند که سبک دلبستگی آنها را نشان دهد. برای مثال، با مشاهده کودکانی که توسط والدینشان به مدرسه فرستاده می شوند، می توانید سبک های دلبستگی متفاوتی را در رفتارهای مختلف مشاهده کنید. کودکانی که به طور ایمن وابسته هستند ممکن است در ابتدا گریه کنند، اما در نهایت یاد می گیرند که با کودکان دیگر دوست شوند و اجتماعی باشند. کودکان مضطرب ممکن است در طول روز گریه کنند یا والدین خود را بخواهند. کودکان طردکننده-اجتنابی ممکن است وانمود کنند که اهمیتی نمی دهند. آنها ممکن است اسباب بازی ای را پیدا کنند تا با آن بازی کنند یا وقت خود را تنها بگذرانند.
کودکان مضطرب اجتنابی ممکن است ترسو و احساسی رفتار کنند. آنها ممکن است بخواهند با بچه های دیگر دوست شوند، اما از ترس صدمه دیدن یا طرد شدن، در صحبت با افراد جدید تردید دارند. در حالی که بچه های دیگر با هم بازی می کنند، کودکان مضطرب اجتنابی ممکن است بیرون از گروه بنشینند و منتظر دعوت شدن باشند. آنها ممکن است از تعامل سالم اجتناب کنند زیرا نسبت به نتایج بالقوه آن مضطرب هستند یا از نحوه تعامل دیگران احساس ناراحتی می کنند.

آیا می توانم سبک دلبستگی خود را تغییر دهم؟

مطالعات متعدد نشان می دهد که سبک های دلبستگی قابل تغییر هستند. اگر سبک دلبستگی مضطرب-اجتنابی دارید، می توانید آن را از طریق درمان، آموزش و تمرین با شریک زندگیتان تغییر دهید. یک مطالعه در مورد این موضوع، پنج مطالعه دیگر در مورد دلبستگی را تجزیه و تحلیل کرد و دریافت که سبک های دلبستگی احتمالاً بر اساس شرایط زندگی، آسیب ها، ادراک دلبستگی و درمان تغییر می کند.
تشخیص سبک دلبستگی ناایمن شما می تواند اولین قدم برای بهبود مشکلات خود در روابط باشد. ممکن است الگوهای رفتاری ای را بیابید که دیگر در بزرگسالی به شما کمک نمی کنند. سعی کنید مراقب افکار و احساسات خود باشید و بیاموزید که از کجا سرچشمه می گیرند. بخشیدن دوران کودکی یا بزرگسالیتان برای هر تجربه منفی که از سر گذرانده اید می تواند ارزشمند باشد.
اگر سبک دلبستگی مضطرب و اجتنابی دارید، کار با یک درمانگر می تواند به شما این امکان را بدهد که اصول دلبستگی ایمن را بیاموزید. آنها ممکن است مکانیسم های مقابله یا تکالیفی را به شما پیشنهاد دهند تا در خانه با شریک زندگی خود یا خودتان به تنهایی امتحان کنید. اگر یک اختلال روانی مانند اضطراب یا افسردگی را تجربه می کنید، درمانگر شما ممکن است این مسائل را نیز مورد بحث قرار دهد.

مشاوره برای مسائل دلبستگی

افرادی که به عنوان فردی با سبک دلبستگی مضطرب اجتنابی شناخته می شوند ممکن است در تماس با افراد غریبه و درخواست کمک مشکل داشته باشند. در حالی که دلبستگی هراسان-اجتنابی یک اختلال نیست، شما ممکن است اثرات ناخوشایند آن را با کمک یک درمانگر واجد شرایط کاهش دهید. یک درمانگر می تواند حمایت عاطفی را ارائه دهد و به شما کمک کند تا ابزارهای لازم را برای تقویت دلبستگی های سالم و ایمن ایجاد کنید. با این حال، ممکن است متوجه شوید که درمان حضوری بیش از حد رسمی یا حساسیت برانگیز است.
درمان آنلاین ممکن است به شما امکان کنترل جلسات مورد نظر را بدهد. می‌توانید از هر مکانی با اتصال اینترنت در یک جلسه شرکت کنید و انتخاب کنید که از طریق تماس ویدیویی یا تماس تلفنی با درمانگر خود صحبت کنید. درمان آنلاین به اندازه درمان حضوری موثر است. در برخی موارد، مطالعات نشان می‌دهد که می‌تواند مؤثرتر باشد و مراجعان اغلب به همان اندازه که با یک مشاور رو در رو ملاقات می‌کنند، از درمان آنلاین راضی هستند. اگر آماده امتحان این روش مشاوره هستید، از طریق پلتفرمی مانند پلتفرم گروه روانشناسی کاما با یک درمانگر تماس بگیرید.
اگر سبک دلبستگی مضطرب-اجتنابی دارید، تلاش برای ایجاد روابط سالم و رضایت بخش بزرگسالان ممکن است چالش برانگیز باشد. کار با یک درمانگر واجد شرایط می تواند به شما این امکان را بدهد که مهارت هایی را که اغلب در یک دلبستگی ایمن دیده می شود برای بهبود روابط خود در آینده به دست آورید.