روانپزشکی چیست؟

به قلم دکتر لورا آنجرز مدوکس، بازنویسی در 19 فروردین 1403، توسط تیم روانشناسان کاما

روانپزشکی می تواند برای بسیاری از افراد زمینه مطالعه مفیدی باشد و به درک آنها از خود و دنیای اطرافشان کمک کند. فراتر از پرداختن به نگرانی‌های مربوط به سلامت روان، روان‌پزشکی می‌تواند توجیهی برای اینکه چرا ممکن است به گونه خاصی رفتار کنیم و برای تغییر الگوهای رفتاری چه کاری می‌توانیم انجام دهیم، ارائه دهد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد تعریف روانپزشکی و کاربردهای عملی آن به مطالعه این مقاله ادامه دهید.

روانپزشکی چیست؟

هنگامی که روانپزشکی را تعریف می کنید، مهم است که به یاد داشته باشید که می تواند یک حوزه مفید از علم پزشکی باشد؛ بسیار شبیه سرطان شناسی یا تخصص قلب. به همین دلیل، این رشته ممکن است به سلامت روان از دیدگاه فیزیولوژیکی و عاطفی نگاه کند، نه از منظری که کاملاً آکادمیک است. اما روانپزشکی چیست؟ بسیاری ممکن است آن را به عنوان مطالعه پزشکی بیماری ها و اختلالات روانی تعریف کنند که روانپزشکان ممکن است سعی در تشخیص و درمان آن کنند.
تصور می شود که از ریشه یونانی کلمات psykhe و iatreia گرفته شده است که به ترتیب می تواند به معنای “ذهن” و “شفا” باشد. به گفته انجمن جهانی روانپزشکی، اهداف روانپزشکی «درمان بیماران روانی، پیشگیری از بیماری های روانی، ارتقای سلامت روان و ارائه مراقبت و توانبخشی برای بیماران روانی» است.
روش‌های مختلفی که روان‌پزشکان ممکن است اختلالات را درمان کنند، می‌تواند طیف وسیعی از توصیه‌های گفتار درمانی تا انجام درمان تشنج الکتریکی را شامل شود. با این حال، روانپزشکان از آنجایی که متخصصان پزشکی هستند، عموماً به دلیل توانایی آنها در تجویز دارو برای بیماران خود برای درمان اختلالاتی مانند افسردگی، اختلالات اضطرابی یا اختلال وسواس فکری-اجباری شناخته شده هستند.
برای شروع فرآیند تشخیص و درمان یک وضعیت سلامت روان، روانپزشک ممکن است ابتدا با یک بیمار ملاقاتی ابتدایی کند تا در مورد علائمی که تجربه می کند صحبت کند. روانپزشکان ممکن است برای معاینه با متخصص دیگری تجویز کنند یا معاینه فیزیکی را خود نیز انجام دهند. این معاینه می‌تواند شرایط پزشکی مانند پرکاری تیروئید، سندرم متابولیک یا سیفلیس را رد کند، که همگی می‌توانند با علائمی تظاهر کنند که می‌تواند با انواع بیماری‌های روانی مطابقت داشته باشد. پس از حذف علل فیزیکی، روانپزشک می تواند تشخیص دهد که به نظر آنها مشکل چیست و همچنین به نظر آنها چه درمانی می تواند برای آن بیمار خاص مؤثرتر باشد. بسته به اختلال بیمار، وضعیت روانی و سبک زندگی او، روانپزشک ممکن است یک دوره درمانی را تجویز کند.

روانپزشکی چه تفاوتی با روانشناسی دارد؟

معنای روانپزشکی می تواند با معانی روانشناسی و مددکاری اجتماعی اشتباه گرفته شود. با این حال، درک دقیق اینکه هر کدام چیست می‌تواند در جستجوی شکل صحیح درمان بسیار کمک کند و احتمالاً موانع درمانی را در این فرآیند کاهش دهد.
همانطور که گفته شد، روانپزشکان عموماً به عنوان پزشک در نظر گرفته می شوند. این بدان معناست که آنها دانشکده پزشکی را به پایان رسانده اند، مجوز پزشکی دریافت کرده اند و در بیمارستان آموزش دیده اند. روانپزشکان همچنین باید گواهینامه ها، کلاس ها و برنامه های دیگری را تکمیل کنند که می تواند به بیماران از تخصص آنها به عنوان یک پزشک مجرب اطمینان دهد، مانند مواردی که ممکن است در مورد واحدهای آموزش مداوم (CEUs) مشاهده کنید. روانپزشکان از آنجایی که آموزش های پزشکی دیده اند، می توانند بیماری های روانی را از دیدگاه پزشکی تشخیص داده و درمان کنند. درواقع یک روانپزشک می تواند بیماران را با ارزیابی ها و گفتگوهای مختلف راهنمایی کند که می تواند به تشخیص نوع بیماری که باید درمان شود کمک کند. همانند یک پزشک، روانپزشکان بسته به نیاز بیمار، از داروهای روانپزشکی یا سایر اشکال درمانی، می توانند از میان طیف وسیعی از گزینه های درمانی انتخاب کنند.
از سوی دیگر، روانشناسان معمولاً دارای مدرک پایانی در حوزه تحصیلی خود هستند (مثلاً کارشناسی ارشد در روانشناسی بالینی) اما در دانشکده پزشکی رسمی شرکت نکرده و یا دوره رزیدنتی را در بیمارستان روانپزشکی نگذرانده اند. این متخصصان سلامت روان می توانند افراد را ارزیابی و تشخیص دهند، اما به طور کلی دیدگاه پزشکی در مورد فرآیند یا آموزش ارائه درمان های پزشکی ندارند. به همین دلیل، مشاوران و روانشناسان بالینی نمی توانند برای بیماران خود دارو تجویز کنند. در عوض، روانشناسان می توانند از ابزارها یا گزینه های درمانی دیگر (مانند گفتگو درمانی) برای رسیدگی به علائم اختلال روانی استفاده کنند.
اگرچه ممکن است روانشناسان و روانپزشکان در روش هایی که نیازهای سلامت روان بیمار را برطرف می کنند متفاوت باشند، آنها می توانند هنگام درمان بیمار به عنوان یک تیم با یکدیگر همکاری کنند. به عنوان مثال: روانشناسان می توانند بیماران را برای درمان دارویی به روانپزشک ارجاع دهند و روانپزشکان می توانند بیماران را برای گفتار درمانی به روانشناسان هدایت کنند. همکاری هر دو متخصص می‌تواند برای درمان برخی از اختلال های روانی به‌طور مؤثر و جامع حیاتی باشد.

چگونه روانپزشک شویم؟

روانپزشک شدن به طور کلی مانند تبدیل شدن به هر نوع پزشک دیگری نیاز به آموزش دارد. اول، یک روانپزشک مشتاق باید هفت سال تحصیلی را که از نظر تخصصی نیاز دارند در دانشکده پزشکی بگذرانند. در طول این مدت، آنها ممکن است در مورد بدن، فارماکولوژی و آسیب شناسی در آزمایشگاه های دقیق و تجربیات بالینی بیاموزند. پس از این، پزشکان باید یک دوره رزیدنتی اضافی را در بیمارستان به پایان برسانند، جایی که آنها می توانند شروع به تمرکز بر روی این شغل به عنوان یک تخصص کنند.
علاوه بر این، روانپزشکان باید آموزش های متمرکز دیگری را در زیربخش های خاص روانپزشکی از جمله روانپزشکی نوجوانان، روانپزشکی سالمندان یا تحقیقات روانپزشکی دریافت کنند. روانپزشکان همچنین نیاز به دریافت مجوز دولتی برای کار دارند و به طور کلی تشویق می شوند تا توسط هیئت روانپزشکی گواهینامه دریافت کنند. این گواهی به طور کلی بیان می کند که روانپزشکان واجد شرایط درمان بسیاری از اختلالات روانپزشکی با تکمیل آزمایشات آزمایشگاهی، تجویز داروها و ارائه هر گونه درمان لازم هستند. روانپزشکان مجاز نیز می توانند خدمات مداخله و مشاوره ارائه دهند.
پس از آموزش و گواهینامه های تخصصی، روانپزشکان می توانند ملاقات و درمان بیماران را آغاز کنند.

اختلالات روانپزشکی رایج

دلایلی که افراد ممکن است به روانپزشک مراجعه کنند می تواند متفاوت باشد و ممکن است ناشی از اختلالی باشد که به طور فعال کیفیت زندگی آنها را کاهش می دهد. در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، شاخه های متعددی از بیماری‌های روانی وجود دارد که متخصصان هنگام تشخیص بیماران از آن‌ها استفاده می‌کنند. این شاخه ها شامل:
اختلالات خلقی: اختلالات خلقی، همانطور که از نام آن پیداست، می تواند به توانایی فرد در کنترل خلق و خوی خود مربوط باشد. اختلالات خلقی، مانند افسردگی یا اختلال دوقطبی، همچنین می تواند منجر به احساس غم و اندوه یا شیدایی طولانی مدت (و همچنین بی ثباتی شدید خلق و خو) شود.
اختلالات اضطرابی: اختلالات اضطرابی مانند اختلال اضطراب فراگیر، اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال هراس می توانند کیفیت زندگی فرد را با ایجاد احساس ترس و ناامیدی کاهش دهند؛ حتی اگر هیچ محرکی وجود نداشته باشد. این اختلالات اغلب ممکن است شامل علائم فیزیکی باشند.
اختلال وسواس اجباری: اغلب به عنوان OCD شناخته می شود، این اختلال می تواند منجر به تمرکز بیش از حد در مورد چیزهای خاص و همچنین رفتارهای اجباری طاقت فرسا شود. بیماران مبتلا به OCD ممکن است اغلب احساس کنند مجبور به انجام اقدامات یا تشریفات خاصی برای مدیریت تفکر و احساسات خود در مورد این وسواس ها هستند.
اختلال استرس پس از سانحه (PTSD): این اختلال می تواند نتیجه آسیب یا حمله باشد. حتی در افرادی مشاهده حوادث آسیب زا در دیگران نیز می تواند سبب ایجاد این اختلال گردد. این اختلال می تواند منجر به هوشیاری بیش از حد، کابوس و عصبی شدن شدید شود.
اختلالات روان پریشی: اختلالات روان پریشی، مانند اسکیزوفرنی، می تواند درک فرد از واقعیت را تغییر دهد. علائم می تواند شامل توهم باشد، که می تواند باعث شود افراد چیزهایی را بشنوند یا ببینند که وجود ندارند. همچنین می تواند منجر به هذیان شود، که ممکن است منجر به درک نادرست از واقعیت شود.
اختلالات شخصیت: این اختلالات که می تواند شامل اختلال شخصیت ضد اجتماعی و اختلال شخصیت پارانوئید باشد، می تواند منجر به انعطاف ناپذیری افکار و تیرگی روابط بین فردی شود.
زمانی که مداخله درمانگر در درمان اختلال آنها موفقیت آمیز نبوده است، بیماران می توانند به روانپزشک مراجعه کنند.

تخصص های رایج روانپزشکی

بسیاری از روانپزشکان عمومی هستند، به این معنی که در تشخیص، درمان و پیشگیری از طیف وسیعی از اختلالات روانی، برای جمعیت های مختلف مشارکت دارند. با این حال، برخی از روانپزشکان پس از دریافت آموزش های عمومی، تخصص در زمینه خاصی از عملکرد روانپزشکی را انتخاب می کنند.
کودک و نوجوان
متخصصان روانپزشکی کودک و نوجوان به درمان اختلالات روانی در کودکان و نوجوانان می پردازند. نگرانی های رایجی که توسط این متخصصان مورد توجه قرار می گیرد شامل اختلالات رفتاری (به عنوان مثال، ADHD)، اختلالات اضطرابی (به عنوان مثال، اختلال اضطراب جدایی) و اختلالات خلقی (به عنوان مثال، اختلال افسردگی اساسی) است.
سالمندان
علاوه بر نگرانی‌های مربوط به سلامت روان، مشکلات ناشی از بیماری‌های پزشکی را می‌توان توسط متخصصانی که بیماران روان‌پزشکی مسن‌تر را درمان می‌کنند، برطرف کرد. از آنجایی که روانپزشکان سالمندان دارای بهداشت روانی و آموزش پزشکی هستند، ممکن است به طور منحصر به فردی برای درمان علائم بیماری های همراه که مختص افراد مسن است، مانند زوال عقل و اضطراب همراه آن جایگاه مناسب تری داشته باشند.
پزشک قانونی
متخصصان روانپزشکی قانونی خدمات خود را به سیستم های دادگاه، مراکز اصلاحی، ادارات اجرای قانون و سایر سازمان های دولتی ارائه می دهند. افرادی که در این تخصص پزشکی کار می‌کنند می‌توانند به ارزیابی افرادی که قرار است در دادگاه شهادت دهند، به درمان زندانیان در ندامتگاه‌ها بپردازند، یا در طول تحقیقات جنایی به شناسایی مظنونان کمک کنند.
اعتیاد
بسیاری از متخصصان فرصت‌های تحقیقاتی یا درمان بالینی را دنبال می‌کنند که به آنها امکان می‌دهد افرادی را که اعتیاد به الکل، مواد مخدر یا اعتیاد های رفتاری دارند، درمان کنند. روانپزشکان اعتیاد می توانند داروهایی (مانند نالترکسون) تجویز کنند، درمان (مانند درمان رفتاری شناختی) را انجام دهند و در سایر اشکال درمان پزشکی (مانند برنامه های سم زدایی) مشارکت کنند.
اورژانس

بیماری‌های روانپزشکی اغلب می‌توانند به موقعیت‌های تهدیدکننده زندگی یا خطرناک منجر شوند که در آن مراقبت‌های اورژانسی ضروری است. متخصصان روانپزشکی اورژانس می توانند درمان های روانپزشکی را برای افرادی که افکار خودکشی، روان پریشی، افسردگی شدید و سایر نگرانی های مربوط به سلامت روان را تجربه می کنند ارائه دهند. روانپزشکان اورژانس ممکن است در بیمارستان های روانپزشکی یا بخش های اورژانس بیمارستان های عمومی کار کنند.

اگر افکار یا تمایلات خودکشی را تجربه می‌کنید، با خط حیاتی اورژانس اجتماعی ملی به شماره 123 تماس بگیرید.

مشاوره ارتباطی
روانپزشکانی که ارتباطات پیچیده بین بیماری های جسمی و روانی را درک می کنند، می توانند با تیم های مراقبتی برای کاهش عوارض ناشی از این نگرانی ها همکاری کنند. افرادی که در روانپزشکی مشاوره ارتباطی کار می کنند اغلب با متخصصان شاخه دیگری از پزشکی کار می کنند تا به ارائه درمان جامع کمک کنند. به عنوان مثال، یک روانپزشک مشاوره ارتباطی ممکن است در واحد انکولوژی یک بیمارستان برای کاهش علائم افسردگی در بیماران تحت درمان سرطان کار کند.

چگونه درمان آنلاین می تواند به افرادی که به مراقبت های روانپزشکی فکر می کنند کمک کند؟

گروه روانشناسی کاما می تواند شما را در یافتن مشاوره مقرون به صرفه و احتمالاً راحت تر که می تواند مراقبتی را که به دنبال آن هستید به شما ارائه دهد، پشتیبانی کند. خدمات درمانی آنلاین (مانند گروه روانشناسی کاما) می تواند کمکی را ارائه دهد که هماهنگ با شما و در زمان خالی شما در دسترس باشد. کاربران گروه روانشناسی کاما می توانند از طریق تبادل پیام، صحبت کردن با تلفن یا از طریق تماس تصویری با مشاوران خود ارتباط برقرار کنند. بسیاری ممکن است این روش مراقبت را قابل دسترسی تر از درمان حضوری بدانند، به این معنی که این شکل از حمایت می تواند برای برخی راحت تر باشد.
مطالعات تحقیقاتی نشان داده‌اند که وقتی صحبت از درمان بیماری‌های روانی مانند PTSD، دوقطبی، اختلالات اضطرابی، افسردگی و موارد دیگر می‌شود، درمان شناختی رفتاری آنلاین (CBT) می‌تواند به اندازه CBT حضوری در کاهش پریشانی روانی و درمان علائم مؤثر باشد. .
درک تعریف روانپزشکی می تواند یکی از اولین گام ها برای بسیاری از افراد در جستجوی مراقبت های بهداشت روان باشد. با این حال، دریافت مراقبت های روانپزشکی می تواند برای برخی گران، طاقت فرسا یا دست نیافتنی باشد. اگر مراقبت روانپزشکی دور از دسترس باشد، هنوز راهی برای کمک گرفتن از متخصص وجود دارد. برای مثال، درمان آنلاین می تواند درمان را برای بسیاری راحت تر کند. گروه روانشناسی کاما می تواند شما را با یک درمانگر آنلاین مطابق با نیاز شما ارتباط دهد.